این روزها کمتر به خدا اعتماد می کنیم. حتما شده که برخی از آموزه های دینی را با اکراه انجام داده باشید و یا در نهایت احتیاط و یا با وسواس زیاد. اعتماد به خدایمان ضعیف شده است. مثل آن روستایی که چند سالی بود باران نیامده بود و دچار قحطی شده بود، مثل خوبی است که مردمانش برای نماز طلب باران به بیابان رفته بودند و تنها یه بچه با خود چتر برده بود. اگر همه باور داشتند که این نماز باران اثر دارد شرایط تغییر می کرد. مساله اینجاست که حاضر نیستیم به خدا تکیه کنیم. گاهی به جای خدا می اندیشیم، به جای او تصمیم میگیریم و به جای او برنامه ریزی می کنیم و عمل می کنیم در نهایت تبرکا به نام خدا متمسک می شویم. ولی مگر می شود کسی که از خدا هدایت مسیر بخواهد و به خدا تکیه کند و خدا او را گمراه کند.
ارزش یک مومن همینجاست و خدا منتظر است که ما فقط کمی بنده شویم کمی به او تکیه کنیم آن وقت عالم را به کام بنده اش خواهد کرد وعالم را شکر گذار او.
هنر پیغمبری حضرت ابراهیم(ع) آن بود که مساله اعتماد به خدا را جدی گرفته بود. مگر مساله کمی است، مگر مساله عادی است.
کسی که عمری از خدا فرزند خواسته بوده است، از او خدا بخواهد که او را به قربانگاه ببرد. محبت به فرزند هم که نداشته باشد این کار برایش عادی نیست. اما اگر کسی خدا را ادراک کند که خدا جز خیر برای بنده اش نخواهد چه؟ دیگر دستش نخواهد لرزید. دیگر با احتیاط و وسواس با خدا تعامل نمی کند. ابراهیم(ع) با کامیابی در این امتحان الهی شایستگی این را یافت که تا قیامت هر مسلمانی که به حج می آید و به طواف خانه خدا گام می گذارد، باید تاسی کند به ابراهیم(ع) قربانی بدهد.
البته واقعیت مطلب آن است که خدای متعال اینقدر ما را دوست دارد و اینقدر به ما ترحم دارد که از ما چنین امتحاناتی نگیرد والا تکلیف ما معلوم است، ولی خدا حرف حق خودش را فرموده است که: به نیکی و خیر و صلاحتان نمی رسید مگر آنکه از آنچه دوست دارید انفاق کنید. البته در این روزگار ما آن قدر برخی امور ناچیز را دوست داریم که حکم انفاق ندارد بلکه گویا بخشیدن و انفاق اموز جزئی برای ما مثل قربانی دادن است. اگر بعد از هر نماز یقین داشتیم که خدا اعطا می کند چگونه دعا می کردیم. اگر یقین داشتیم که هر ذکر برای ما اثراتی دارد چه قدر ذکر می گفتیم.
ابراهیم(ع) به خدا اعتماد کرد و البته کم نبوده اند کسانی که به خدا اعتماد کرده اند. مثل حضرت امام حسین(ع) در کربلا که از نظر ظاهری حرکت ایشان محکوم به شکست بود همانطور که خیلی به ایشان میگفتند و نصیحت می کردند که منصرفشان کنند ولی امام به نصرت خدا ایمان داشت. چرا که بعد از ۱۴۰۰ سال می توانیم آثار آن قربانی های عظیم حسین(ع) را در کربلا ببینیم.
عید قربان نماد است. قطب نماست برای همه کسانی که می خواهند راه حقیقت را در مسیر خود بیابند. که مومنان باید قربانی داد، گاهی از مال،گاهی از جان،گاهی از کلامی که گفته ایم و گاهی از آبرو. مگر نه آن که اگر کسانی که آبرو داشتند در مدینه از اعتبار خود مایه می گذاشتند مسیر تاریخ عوض می شد. همانطور که حاجی قربانی می دهد، هر کس هم باید به حسب خودش قربانی بدهد. قربانی هایی که خدا آنها را می پذیرد و نمی گذارد به انسان لطمه ای بخورد.
اگر به خدا اعتماد می کردیم. واقعا چه خوب می شد.
نظرات شما عزیزان: