دولت یازدهم هرچه راجع به خروج از رکود و رونق اقتصادی پس از توافق هسته ای وعده داده بود، واقعیت های موجود از چیز دیگری خبر می‌دهند.

پس از توافق وین و درگیری دو ساله و همه جانبه  دولت،  همه منتظر آن بودندکه وعده های انتخاباتی حسن روحانی برای چرخیدن همزمان چرخ اقتصاد و سانتریفیوژها عملی شود، اما نه تنها چرخ اقتصاد بلکه چرخ سانتریفیوژها هم پنچر شد.

دولت درحالی که در این دو سال خبرهای خوب و مثبتی از اوضاع اقتصادی ارائه می‌داد، همین چند روز پیش بود که نامه ای از سوی چهار وزیر اقتصاد، کار، صنایع و دفاع منتشر شد که بیانگر معضلات اقتصادی دامنگیر دولت روحانی بود و بخشی از واقعیت های زندگی مردم را نشان می داد.

همچنین سخنگوی دولت راستگویان اعلام کرده بود که ای کاش مهر محرمانه ای پای نامه می‌خورد تا در انظار عموم قرار نگیرد.

حال سوال این است آیا همچنان این مردم هستند که نامحرمند؟ قابل توجه برخی از دولت مردان،  مسائل اقتصادی، مسائل روزمره  زندگی مردم هستند و مردم آن هارا با تمام وجودشان درک می‌کنند وآمارهایی که از سوی دولت ارائه می‌شود تا چند صباحی بیشتر جواب نمی‌دهند.

سوال دیگر این که اگرتوافقی صورت نمی‌گرفت و یا اگر نگیرد و اگر تحریم ها تشدید شوند، دولت تدبیر و امید چه تدبیری برای پشت سر گذاشتن مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم می اندیشد؟ بیکاری جوانان و شاغل شدن بازنشستگان در ارگان های دولتی چه جوابی دارد؟

سوال دیگر ازدولت مردان و قلم به مزد بگیران؛ چطور شد که قبل از حصول توافق همه وعده های اقتصادی و معیشتی دولت در گرو رسیدن به توافق بود،  اماهمین که توافقی شکل گرفت مردم باید واقع بین شوند و نباید توقع کاهش قیمت ها و رونق اقتصادی را تاسال های آینده داشته باشند؟

غیر از این است که دولت یازدهم رونق اقتصادی و رابطه با برخی از کشورها را به عنوان ابزاری برای به دست گرفتن کرسی های مجلس و ریاست جمهوری سال96 در نظر گرفته است

 هرچند وقتی به مرحله عمل می‌رسد، چیزی مشاهده نمی‌شود، بنابراین به نظر نمی‌رسد که تغییرخاصی در برنامه های اقتصادی دولت تاسال 96 ایجاد شود.

در پایان هم یادمان نرود که هدف طرف مقابل کمک اقتصادی برای حل و فصل مشکلات مردم نیست، بلکه نفوذ در این کشور است.

در این حین هم برخی از مسئولین از روی ساده لوحی یا به قصد برای دستیابی به این هدف، دشمنان این ملت رایاری می‌کنند

تکلیف و وظیفه مادانشجویان و مردم ایران هشیاری، بسط آگاهی و بصیرت و خودسازی است تا در بزنگاه های حساس بتوانیم حق راتشخیص دهیم.